صلوات خاصه حضرت:
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضَا الْمُرْتَضَی الاِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلی مَنْ فَوْقَ الاَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّری الصِّدّیقِ الشَّهیدِ صَلوةً کَثیرَةً تآمَّةً زاکِیَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً کَاَفْضَلِ ما صَلَّیْتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اَوْلِیآئِکَ
خدایا درود فرست بر علی بن موسی الرضا آن امام پسندیده با تقوای پاک و حجت تو بر هر که روی زمین و هر که در زیر زمین است آن راستگوی شهید درودی بسیار و تام و تمام و پاکیزه و پیوسته و پی در پی و دنبال هم مانند بهترین درودی که می فرستی بر یکی از دوستانت
زندگینامه امام هشتم
امام علی بن موسی الرضا(ع) هشتمین امام شیعه، در روز ۱۱ ذی القعده ۱۴۸ه. ق در شهر مدینه، جهان را به نور وجود خویش روشن ساخت.
نام شریف او «علی» و کنیه ی معروف آن حضرت «ابوالحسن» و لقب های مشهور آن گرامی «رضا، غریب الغرباء، معین الضعفاء، شمس الشموس و انیس النفوس» است.
پدر بزرگوار ایشان، امام موسی بن جعفر(ع) هفتمین امام شیعه است و مادر گرامی آن حضرت، بانوی مکرمه ای به نام «تکتم» که نجمه نیز نامیده می شد و زمانی که خداوند فرزندی چون «علی بن موسی»(ع) به وی عنایت کرد، او را «طاهره» نامیدند، چرا که صدف وجودش گوهری چون امام معصوم را در خود پرورش داده بود.
امام رضا(ع) از بانویی پاک سرشت به نام «سبیکه» دارای فرزندی شد که او را «محمد» نام نهاده و «جواد» لقب دادند.
هنگامی که مامون بر اساس اهداف سیاسی خود، حضرت رضا(ع) را بر خلاف میل آن گرامی از مدینه به طوس آورد، به منظور دست یابی به هدف خویش، دختر خود را که «ام حبیبه» نام داشت به ازدواج امام رضا(ع) در آورد، ولی ام حبیبه هرگز به خانه ی امام راه نیافت و همچنان دوشیزه باقی ماند.
نظریه مشهور در میان عالمان شیعه این است که حضرت رضا(ع) تنها یک فرزند به نام «محمد بن علی الجواد» داشته است. گرچه برخی منابع دو یا پنچ فرزند برای آن امام نام برده اند.
امام علی بن موسی(ع) به سال۱۸۳ه. ق در سن ۳۵ سالگی پس از رحلت پدر ارجمندشان امام موسی بن جعفر(ع) به امامت رسید.
دوره ی امامت آن حضرت ۲۰ سال استمرار یافت و چنان که خود فرموده بود، از سفری که مامون بر آن گرامی تحمیل کرد، هرگز به وطن بازنگشت و در سرزمینی دور از زادگاه و خانواده اش به سال۲۰۳ه. ق در سن ۵۵ سالگی مظلومانه به شهادت رسید و در دیار «طوس» آن جا که اکنون «مشهد» نام گرفته است بدن مطهرش مدفون شد.
یکی از منظرهای زیبایی که باعث بهره بیشتر معنوی ما در قبال زیارت قبور اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) می‌شود، منظر پرداختن به ابعاد عالی‌تر این بزرگواران به خصوص بعد نورانی ـ نه فقط اخلاقی و رفتاری ـ ایشان است. در حدیث معروف به معرفة‌باالنورانیة امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «
لَا یَسْتَکْمِلُ أَحَدٌ الْإِیمَانَ حَتَّی یَعْرِفَنِی کُنْهَ مَعْرِفَتِی بِالنُّورَانِیَّة؛ ایمان شخص کامل نمی‌شود مگر مرا به کنه معرفت با نورانیت بشناسد». بنابراین تکمیل ایمان مؤمنین وابسته به شناخت بعد نورانی عترت(ع) دارد.
در بخش دیگری از این حدیث فرمودند «لَعمری إِنَّ ذَلِکَ الواجب [وَاجِبٌ] عَلَی کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَة؛ به جان خود سوگند یاد میکنم که این مطلب (معرفت به نورانیت) بر هر مرد و زن مؤمنی واجب است» (بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج26، ص1). همان طور که امام علیه‌السلام بیان کردند، تکمیل ایمان بسته به کنه معرفت ما به ابعاد نورانی این بزرگواران دارد و این مسأله‌ای است که خداوند آن را بر هر مرد و زن مؤمنی واجب قرار داده است. ما این مسأله (ابعاد نورانی) را در آیات و روایات عترت(ع) به خصوص در برخورد با امام رضا(ع) مشاهده می‌کنیم.
با بیان این حدیث زیارت اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) دارای ارزش فراوانی می‌شود، زیرا اطراف قبور مطهر ایشان از نورانیت خاصی برخوردار است که در سایر اماکن این نورافشانی وجود ندارد و خداوند به ما ایرانیان این توفیق را عطا کرده تا در جوار یکی از این امامان معصوم، یعنی امام رضا(ع) قرار بگیریم تا به مناسبتهای مختلف به زیارت ایشان رفته و از انوار مقدس‌شان بهره‌مند شویم، شاهد بر اینکه در بخشی از زیارتنامه امام رضا(ع) می‌خوانیم «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا نُورَ اللَّهِ فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْض؛ سلام بر تو ای نور خداوند در تاریکیهای زمین» پس اهل‌بیت (ع) نور الهی و باعث روشنی ظلمات و تاریکیهای دنیا هستند. در واقع زیارت قبور ائمه(ع) می‌تواند برای ما فرصتی باشد برای بهره بردن از انوار مقدس این بزرگواران در راستای شناخت ابعاد نورانیتی که امیرالمؤمنین(ع) نسبت به آن تأکید و تکمیل ایمان را وابسته به این موضوع معرفی کرده‌اند.